Show all data

• Metadata

  Old Text

  • + Anno incarnationis Domini nostri Jhesu Christo nongentesimo nonagesimo octavo, ego Athelredus, totius Albionis, Dei moderante gubernatione, basileus, renovare hac cartula studui, ammonitione Ælfrici archiepiscopi attactus, quomodo pater meus Eadgarus rex venerabili et sancto viro Dunstano archiepiscopo, illud monasterium quod Anglice Westminster vocitatur, ad Dei servitium concessit, acceptis ab eo videlicet centum viginti mancusis optimi auri, ea ratione ut monachilem conversationem inibi, secundum sancti patris Benedicti normam, ordinaret, quod et benivolo fecit effectu. Nos quoque paterno regno potiti, pro nostro modulo libertatem præfato monasterio augmentantes, hoc privilegium scriptitare mandavimus, ne forte, quod absit, quis tirannica suffultus potestate, vim in ibi degentibus inferret. Scimus namque ultimis temporibus simultates crebrescere, discordias ebullire, rapacitates inardescere, amicitiam titubare, caritatem refrigescere multorum, et inaudita mala evenire. Ideoque hanc largitatem benigno animo renovamus, et concedimus Sancto Petro principi apostolorum, cui locus prædictus consecratus dinoscitur antiquitus, ut omni servitute careat, tribus exceptis quæ cunctis communia sunt, scilicet, expeditione, pontis arcisve restauratione; et tamen regi emendatione monasterii solummodo administretur. Hoc quoque notum fore cupimus, quod beatæ memoriæ Dunstanus cuidam sibi fideli ac probato monacho Wulfsinus vocabulo, quem quasi filium pura dilectione amavit, illud monasterium ad regendum regulariter commisit, et nos postea abbatem illum illic constituimus. At post annos aliquot episcopum illum elegimus ad sedem Scireburnensis ecclesiæ, firmo sibi iure concesso, ut secundum suum regimen locus ille ordinetur et disponatur; et post dies eius sit tam liberum sicuti cætera monasteria. Rura etiam ejusdem monasterii qualiter adquisita sint hic notare non omittimus. Hoc est primitus circa illud monasterium, quinque mansas quas pater Dunstanus a patre meo emebat, septuaginta mancusis auri. Iterum, quando frater meus Sanctus Edwardus regni sceptra obtinuit, habuit quidam miles ipsius Bryhtmer vocitatus tres mansas juxta Logereslea; tunc, variante rerum ordinatione, dimisit Brihtmer dominum suum regem, cum tellure prædicta, et alterius dominium elegit; et Dunstanus nil moratus terram illam emebat triginta libris a meo fratre, et addidit monasterio sæpe nominato. Item, ut ego regni gubernacula Dei nutu possedi, dedi quinque mansas prænominato monasterio in loco qui Hamstede vocitatur a ruricolis. Item Sanctus Dunstanus mercatus est decem mansas a beato A∂elwoldo episcopo, et x. a quodam Wulno∂o milite regis octoginta libris probati argenti, et addidit monasterio. Item tres cassatos emebat ipse a quodam Eadno∂o regis ministro xii. libris, in loco qui Codanhlaw nuncupatur, et dedit monasterio sæpe nominato. Tunc etiam temporis erat quidam minister regis in Middilsexan mansitans, Ælfwine vocitamine, qui adiens limina sanctorum apostolorum Petri et Pauli, Romæ scilicet, et gratia inopiæ petiit a beato Dunstano quoddam amminiculum, qui commodans ei xxx. libras argenti, suscepti ab eodem octo mansas cujusdam telluris in Hanawella, ea ratione, ut rediens Roma, pecunia reddita archiepiscopo, rus redivit ad se; sed ille demum domum reversus nequaquam quivit accommodata persolvere, et Sanctus Dunstanus permisit ei diebus suis terra illa uti, et post eius obitum redire ad cInobium præscriptum, quod et factum audivimus. Item Sanctus Dunstanus emebat x. cassatos ab Ælfheago duce ducentis auri, in loco qui Sunnanburig dicitur, et accommodavit eos, insita ei largitate, cuidam viduæ diebus suis, Æ∂elflæd nomine, et post eius finem redeat rus illud ad Westminster. Et illa possessio in Scepertune redeat ad ius Sancti Petri in præfato monasterio post dies Æ∂elflædi. Item Ælfhelm Polga, pro animæ suæ remedio, quinque mansas largitus est cInobitis in Westminster conversantibus, in loco qui Bricandun vulgari vocitamine dicitur. Item Ælfwine, præfectus meus in Kent, tres cassatos cInobio præfato, pro animula sua coniugisque, largitus est, in loco qui vulgo Sillingtune dicitur. Et illud prædiolum in Paddingtone, post dies Wulfrici ad libertatem propriam redeat ad monasterium prædictum. Sciendum etiam quod illud prædium in Cofanlea, post dies Ælfrici, ad arbitrium episcopi Wulfsini reverti debet. Quisquis fidelium hanc nostram munificentiam amplificare propriis donis satagerit, augmentet illi omnipotens Deus gaudium perhenne, ubi perpetuitas viget. Si quis autem demere seu atque temere violentia conatus fuerit, caveat opido ne obseretur ei introitus c Iwsparadisi ab eo ianitore, cui Christus tradidit claves regni cIlorum, cui et locus ille honorifice consecratus antiquitus dinoscitur. Scripta est namque hæc sceda, me iubente, hiis testibus, quorum onomata infra habentur, consentientibus, quando ad classem proficiscens illud monasterium visitarem.